-
The sweetest harddrug
Volgens de GGD is suiker een gevaarlijke, zo niet dé gevaarlijkste drugs. (Zullen we een wedstrijdje doen wie het gevaarlijkst is?)
Het gebruik hiervan is zo schadelijk dat het aan banden moet worden gelegd. Her-direktor van de GGD denkt daarbij aan accijnzen en waarschuwingen die we al kennen van bij voorbeeld sigaretten en alcohol. Het wachten is op nieuwe wetten die onder toezicht van de aangestelde dienders, de lolli-cops, nageleefd dienen te worden.
Normaal gesproken krijg ik een zeer ongezonde hoge bloeddruk van dit soort berichten, zo niet vandaag.
Hitsig geworden door de eerste series van Breaking Bad waarin scheikunde leraar Walter Methamfetamine staat te brutselen waarvan je het water van in de mond loopt en hiermee de dollars per kubieke meter binnen harkt, zie ik mogelijkheden. Opportunities!In de nabije toekomst zullen de hagelwitte kristallen hun onschuldige karakter gaan verliezen.
De zucht naar het zuivere suiker die sterker blijkt dan cocaïne behoefte zal de junk in ons allen doen ontwaken. Cold turkey is in voor de suGaUsa geen optie. De toenemende vraag naar het zoete genot en het beperkte aanbod zal de prijs flink opdrijven, zoveel snapte zelfs ik van de enkele lessen economie waarbij ik wel aanwezig was.
Scheikunde komt er bij de productie van suiker niet aan te pas en ook dat is goed nieuws. Want hoewel ik tegenwoordig dankzij Walter geil word van een kale veertiger met een flinke reageerbuis, heeft de scheikundeleraar op mijn middelbare school, ondanks de opvallende gelijkenis met Wallie, het nooit zover geschopt.
Suikerbieten en wat potten en pannen zijn voldoende om deze harddrugs te produceren. Hoe dat precies in z’n werk gaat kan ik hier om economische redenen niet uit de doeken doen maar het begint met de teelt van suikerbieten. Biologie. De werking van de fotosynthese en de vreemde naam van de leraar zijn ooit geabsorbeerd door mijn hersencellen en blijken nu eindelijk van pas te komen. Alleen de fotosynthese. Niet de naam. De naam is raar.We zullen wat leefruimte moeten inleveren om alle bakken met tuinaarde te kunnen huisvesten. En omdat de bietjes zich het prettigst voelen in een wat gematigd klimaat zal de thermostaat deze winter maar net de 16 graden aantikken. Het is niet anders. Na de oogst zal het ongemak dat we er twee jaar (de suikerbiet is een tweejarige plant. Dat is wel kut) aan hebben ondervonden zich ruimschoots terug betalen. Van de eerste opbrengst, heb ik me voorgenomen, koop ik een mooie fles cola van een uitstekend jaar.
-
Wat te doen met het paard?
Wat te doen met het paard? Wie is Silje?
Achteraf bezien had ze beter geen paard kunnen nemen.
In ieder geval beter na moeten denken of langer. Ze had, al was het maar omdat ze niets van paarden weet, iemand om advies had kunnen vragen.
Silje Jutpaas twijfelde zelden. Geleid door impulsen zou je kunnen stellen dat haar leven vrijwel beslissingsloos verliep.
De clichés die woorden als “achteraf “ met zich mee sleuren hadden geen enkele vat op haar gebrek aan afweging en hoewel ze zich ter degen bewust is van de onnoemelijke hoeveelheid “achteraf-s” in haar leven, die zelden gevolgd werden door iets dat in haar voordeel uitpakte, zorgt dit inzicht er niet voor dat ze hier iets aan wil veranderen. In tegendeel. De verworvenheid, zoals ze het noemt, voorziet haar leven van prachtige souvenirs. Een steeds uitdijende baai vol herinneringen die gevuld wordt door een stroming die zich niets aantrekt van obstakels en door de jaren heen steeds meer vaart krijgt. Mits voldoende toevoer. En die stagneert nu even.
Wat te doen met het paard? -
Dooie Hond
Inzending voor Metro lezerscolumn waarin wekelijks wordt gestreden om een plekje.
Lastig want mag maar een beperkt aantal tekens bevatten wat in mijn geval bijna ondoenlijk blijkt.
Ik weet natuurlijk best dat er tijden zijn geweest dat de hond wel voldeed aan het verwachtingspatroon dat je van een hond mag hebben. Het is een hele goede hond geweest. Lief en trouw zoals dat hoort. Ik heb veel plezier aan hem beleefd en zelf steun aan hem gehad.
Maar dat is al wel even geleden.
De laatste jaren waren we geen dikke vrienden meer. Ik liet hem uit, gaf hem te eten en in een goeie bui borstelde en knuffelde ik hem.
Hij is 98 geworden. Dat is oud voor zo’n grote hond. Al geruimme tijd hoopte ik dat hij het aardse bestaan zou verruilen voor de eeuwige jachtvelden. Ik keek ernaar uit.
Het werd, vond ik, wel eens tijd om plaats te maken op deze toch al overbevolkte planeet waaraan hij geen enkele bijdrage meer leverde. Sterker nog. Hij koste steeds meer geld en vroeg meer aandacht dan ooit. Lag maar wat te slapen en naar een bal keek hij niet meer om. Bezoek werd niet meer vrolijk toe gekwispeld omdat hij ze domweg niet meer hoorde. Daarbij liet hij z’n urine vrijelijk lopen en at alleen nog rijst met bouillon omdat hij de rest niet meer weg kreeg. Steeds meer werk kreeg ik aan hem. Dweilen, wassen, eten verzorgen. Ik had er geen zin meer in. Morele verplichting meer was het niet. Als er een verzorgingshuis was geweest voor hem dan had ik hem daar ingestopt. Nu moest ik in alles rekening met hem houden en mijn leven om de zorg voor hem heen zien te plannen. Ik heb er zelfs een vakantie voor moeten annuleren. Daar heb je met zo’n verzorgingshuis geen last van. Dan word er voor hem gezorgd door mensen die dat leuk vinden en kan ik gewoon doen wat ik leuk vind. Maar goed, dat is nu allemaal niet meer nodig. Hij is niet meer. Vertrokken naar gene zijde. Je zou kunnen stellen dat ik hem heb vermoord maar ik spreek liever over euthanasie. Dat was voor ons allebei het beste. Nu zit ik alleen nog met die zak in m’n maag. Daar moet ik nog een paar dagen tegenaan kijken omdat ze van het grof vuil, “wegens bezuinigingen” niet eerder kunnen komen afhalen. In wat voor een wereld leven we toch? En ik leg hem echt niet in mijn eigen auto.
Ik ben niet gek! -
Schelp
Dat je hier zit is even logisch als onbegrijpelijk.
Van alle plekken op de wereld kies je deze. Natuurlijk.
De capuchon van je sweater over je hoofd getrokken en een zonnebril die ik niet ken.
Alsof je probeert je pontificale aanwezigheid te sussen.Niet om je herinnering te wapenen tegen wat je ziet.
Hoe de zon vandaag de zee raakt, vanaf hier bezien. Dat er geen meeuwen zijn, vandaag.
Je sust jezelf hier, in de duinpan met de steen waarin een schelp zit die er nooit meer uit kan, zodat de zee je niet herkend.Ik begrijp waarom je hier met haar bent. Ze past hier mooi met haar subtiel bleke huid. Haar dat golft omdat krullen te opzichtig zouden zijn in deze kleur. Ze is prachtig. Je weet dat ik dol ben op meisjes met sproeten. Ongerept. Alsof ze hier, naast de steen, als vanzelf ontstond.
Jullie gezamenlijk sluimeren in dit decor maakt me onzeker, het veracht mijn aanwezigheid.
Ik kijk naar het mes en voel hoe de wind het zweet in mijn handpalm droogt. Koud.
Het is een groot mes. Hout en staal. Eenvoudig daardoor mooi.
Als mijn vingers het hout weer omklemmen zucht ik, voel hoe mijn nekspieren ontspannen en de schouders laten zinken.
Ik draai om en loop terug over het pad met gebroken schelpen.
Na vandaag zul je terugkeren naar deze plek. Misschien met haar, misschien ook niet.
Alleen jij zult zien dat de steen zijn schelp mist. -
One night stomdronken
Er zijn wat nadelen aan het ontwaken met een kater, waarvan de misselijkmakende hoofdpijn in sommige gevallen de minst kwalijke blijkt. Ogen tot spleetjes om de aanslag van het zonlicht op mijn netvlies zo veel mogelijk te beperken. De zon schijnt alsof het een prachtige dag zal worden en verwarmt de kamer als ware het een magnetron. Alles voelt klef en plakkerig in deze cocon van broeierigheid. De zurige geurmoleculen lijken hier een bijna vaste vorm aan te nemen. Ik probeer ze te zien zweven in de hoop dat deze zintuiglijke waarneming het in zijn geheel zal overnemen van mijn neus. Het lukt niet. Misselijk.
Mijn gehoor ontwaakt door het signaleren van een zacht lucht verplaatsen. Er haalt iemand adem. Naast mij.
En dit is niet mijn bed.
Mijn pijnlijke hersenen starten met de eerste kleine traktaties in de vorm van gedachtenflarden.
De amuse. Ik moet hier weg zijn voordat de volgende gang zich aandient.Mijn hand tussen mijn benen. Geen slipje. Ook hier klef en plakkerig. Ja dus.
Voorzichtig voel ik om me heen of ik wat ondergoed kan ontwaren waar ik in kan schieten voordat ik me,
onder het dekbed uit naast het bed zal laten zakken.
Preutsheid. Nu ineens wel. Niet aan denken!Aan het voeteneinde ligt een prop textiel waarvan ik verwacht dat het mijn shirt is. Ruggelings tijger ik wat naar beneden richting target en krijg er met mijn voet vat op. Voorzichtig beweeg ik met gekromde tenen weer iets omhoog. Nu nog met mijn hand bij de betreffende voet zien te komen. Het chinees staatscircus is er niets bij. Flashback. Chinees staatscircus? Niet aan denken!
Blozend door de gedachte probeer ik met mijn pijnlijke hoofd de halsopening van mijn shirt te lokaliseren. Nu een arm door het gat. Gat? Wat in hemelsnaam is dit? Mijn hoofd blijkt door het armsgat van een enorm mouwloos herenshirt te steken. Een mouwloos shirt? Whatthefak? Niet aan denken!
En waar is dat verdomde klote ondergoed?
Er zit niets anders op dan uit bed te gaan om mijn speurtocht op handen en knieën voort te zetten. Eerst mijn voeten richting de vloer, iets laten zakken en zo in een vloeiende beweging onder de deken uit glijden en zachtjes naast het bed eindigen.
Klef en vloeiend blijken logischerwijs niet samen te gaan dus wordt het ongemakkelijk gehobbel en geschuif richting de bedrand nadat ik mijn vastgeplakte rechter bil heb verlost van het hoeslaken.
The eagle has landed!Wat is er afschuwelijk veel licht in deze slaapkamer!
Behalve dat de wit linnen gordijnen hun verduisterende werk niet doen zorgen ze er tevens voor dat alles gehuld is in helderwit licht waarin ik, nog steeds op mijn knieën gezeten, de haartjes op mijn onderarmen duidelijk kan ontwaren. Ik dank de Heer op mijn blote knieën voor het ontbreken van een achteraanzicht. Niet aan denken!Voor me op de vloer ligt een overduidelijk zeer doelbewust uitgetrokken outfit. Met ondergoed. Niet alles past in mijn handen dus kruip ik met een beha tussen mijn tanden als een guerrilla richting de eerste deur die ik zie en glip naar binnen.… Lees verder
-
Domme moslims
Excuse my french! Maar het moet er nu toch maar eens van komen.
Dit stukje gaat over de Nederlandse moslims van de huidige generatie.
We praten over hoofdzakelijk Nederlandse Turken en Marokkanen in de leeftijd van 20 tot pak ‘m beet 30 jaar die net als wij – niet moslims – veelvuldig gebruik maken van het internet en via deze weg vrijelijk kunnen reageren op alles waartoe ze zich geroepen voelen.
Deze groep lastpakken die zich immer jammerlijk en geslachtofferd beroepen op artikel 10 neemt het er flink van.Het artikel van Ebru Umar in de Metro 19 juli jl. leverde een lawine aan, te treurig Nederlands opgestelde, reacties op,voorzien van een willekeur aan doodsbedreigingen, weelderig woekerende kanker afgeblust met flinke scheut hoerigheid.
Ze “kankeren” er aardig op los deze Nederlanders.
Dit alles uit naam van Allah of profeet Mohammed aan wie deze geloofsgemeenschap, mag ik hopen
toch enige vorm van respect of naastenliefde zou moeten ontlenen.
Niets lijkt minder waar. Als je zoals Ebru schrijft over geloofs gekkies (walgelijk verkleinwoord) dat Mohammed behoorlijk dood is, en dat is ie al een jaartje of 1380, dan voelt het hele spul zich vreselijk beledigd. Baardapen? Het hele bosje nepmoslims trekt z’n doodsverwensingen en etterende ziektes weer uit de kast. Ik word er werkelijk doodziek en vreselijk boos van.Voor de duidelijkheid; We hebben het hier niet over de gejurkte baarden of de in burka’s gewikkelde domme schapen al dan niet voorzien van een lading springstof.
Het gaat hier godverdomme over Nederlandse mensen.
Keurig uitziende geschoren Audi bestuurders en je buurvrouw bij de kapper. Mensen die hier als derde of vierde generatie zijn opgegroeid, hetzelfde onderwijs hebben genoten als wij en zodoende alle tijd en middelen in de wereld tot hun beschikking hebben om op te groeien tot een weldenkende Hollander.
Ook dit zijn onze toekomstige leraren, politici, advocaten en journalisten.
Hoe in vredesnaam is het mogelijk dat deze generatie het in hun hoofd haalt om iemand die zich uitlaat
over de Islam te bedreigen? En waarom zijn er geen moslims die zich hier publiekelijk van distantiëren?
Hoe is het waarachtig mogelijk dat er geen groep moslims opstaat en vriendelijke bedankt voor de eer van de imam en ervoor kiest het geloof andere invulling te geven omdat deze op de huidige manier niet
past binnen hun samenleving en hun eigen geloofsbeleving.
Ik wil niet geloven dat iedere Nederlandse moslim zich klakkeloos kan vinden in de manier waarop het geloof nu gepredikt wordt.
Waarom staan deze moslims niet op? Is het angst? Waarvoor?In dit land mag je zeggen wat je denkt. Je mag schrijven wat je denkt. Je mag geloven wat je denkt.
Dit alles met enig respect voor je medemens. Het is zelfs geoorloofd om bepaalde mensen of groepen op de hak te nemen. Just for fun!!
Dat mag.
Grappen maken over het geloof doen we al eeuwen. Geen onderwerp is door cabaretiers meer uitgemolken dan het christendom.
Katholicisme! Man.. Wat een heerlijk en makkelijk onderwerp om de draak mee te steken.… Lees verder -
Zieke geest
Ik lig niet vaak op de keukenvloer.
Maar als ik het doe, dan doe ik het als mijn verjaardag samenvalt met Moederdag. Als je dan toch gaat crashen, wees er dan zeker van dat er iemand langskomt om dit alles te aanschouwen. Croissants welriekend in de oven, de koelkast afgeladen met taart en wijn.
Een prima moment om als een leeg palingvel in elkaar te zakken.Er zijn stemmen waarvan ik weet dat ze er niet zijn. Blinde paniek steekt de kop op en er is niets wat ik hieraan kan doen. De wasmachine… ik moet bij de wasmachine blijven. Draaiend water. Warm water. Repeterend geklots.
Stil… wees allemaal stil! Niet naar me kijken. Niet lachen. Niet denken! Ik weet wel wat jullie denken. Ik weet het zelf ook allemaal wel.De verjaardagsvisite blijft thuis die dag. Er staat drie man aan mijn bed, onuitgenodigd. Ze komen zichtbaar niet voor een partijtje.
Hoewel hun fel gele uniform met fluorescerende blauwe biezen me nog even doet vermoeden dat het YMCA zo ingezet gaat worden is het de blik in hun ogen die verraad dat indiaan en de cowboy er niet bij zijn vandaag.
“Ach toch….” Zegt de blik.
Foute bingo!
De vrouw, zonder uniform maar met grote bruin lederen tas lacht vriendelijk en begint het gesprek. De dokter spreekt en ik luister.
Crisisdienst. Ken je dat?
Dat is voor debiele mensen die poep praten en ieder moment iets heel raars kunnen gaan ondernemen.
Welkom bij de club Sandra.Burnout, overspannen, weet-ik-veel-zoiets.
Gesprekken met Gers Pardoel, die niet zo heet maar van wie ik zijn naam maar niet kan onthouden.
“Spring maar achterop bij mij…dan gaan we samen weg…”
Hij wist zéker niet waar naartoe maar de psychiater had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt en verwees me door.
Pillen, papieren, intake, nog een intake, gesprekken en een diagnose.
Geen dwangbuis gezien. Het moet niet gekker worden!De diagnose ging gesteld worden binnen het spectrum persoonlijkheidsstoornissen werd mij gaandeweg duidelijk. Stiekem hoopte ik op een psychopathische variant. Wat een heerlijke conversaties zou dat opleveren.
Met de Buurvrouw in de lift;
“Sandra, hoe gaat het nu met je?”
“Is er al nieuws?”
En dan langzaam het knopje van de twaalfde verdieping indrukken en zeggen:
“Nou buuf, leuk dat je het vraagt … ik blijk dus psychopaat te zijn.”
Maar helaas, pech komt zelden alleen.
Een TBS-je zit er voor mij blijkbaar ook niet in.Ik zal het moet stellen met de slappe aftreksels van de elite binnen de psychiatrie.
Geen serial killers maar jankende vrouwen of nog erger, jankende mannen.
Therapeutische groepsgesprekken, persoonlijke uitwring sessies en, zo hoop ik pottenbakken.
Kan ik eindelijk die hufterige-mislukte-kut-vaas tegen de muur aan donderen zonder dat de juf boos op me wordt.Ik heb er echt zin in!
-
Zonder bandjes
Zwemmen vind ik stom.
Geen bal aan.
Water in mijn neus, haar overdwars en het schiet ook niet op.
Ik kan het niet laten naar de rand van het bad te loeren en te bedenken dat daarop klimmen en gewoon lopen, veel sneller gaat.
Mijn zwemvaardigheden liggen, met nog wat andere in het laatje “handigheidjes”.Koordje uit je joggingbroek?
Veiligheidsspeld.
Geen flesopener voor handen?
Aansteker.
Dexter seizoen 7?
Piratebay
In het water gelazerd?
Zwemmen.Eerlijk is eerlijk, zwemmen is de onbetwiste nummer 1 van het stel.
Je hebt er geen attributen bij nodig, waardoor de frustratie van het zoeken naar (eerst die fokking flesopener) aansteker of veiligheidsspeld je bespaard blijft.
Daarbij kan zwemmen levensreddend werken.
Ook een pré.Onder het wateroppervlak functioneert het menselijk lichaam niet helemaal lekker.
Het kleine beetje aan vitale functies wat er, eenmaal kopje onder overblijft is daarbij ook nog van zeer korte duur.
Ik adviseer; Niet te vaak en te lang doen.“Langdurig verblijf onder de waterspiegel brengt u en de kwaliteit van het zwemwater ernstige schade toe”.
Een bordje langs de waterkant met deze tekst in het Pools is wat mij betreft geen overbodige luxe.
In het afgelopen weekend verdronken er in Nederland 5 Poolse mensen! Vijf! In een weekend..
Ik vind het wat veel in twee dagen tijd.
Het is, vind ik, wat te voor de hand liggend om direct over de drankinname onder Polen te beginnen.
Ik heb een hekel aan generaliseren.
Echt niet alle Polen zijn alcoholist. Die hoeren drinken volgens mij helemaal niet zoveel.Waarschijnlijker is dat de ongelukken ontstaan door het tekort aan zwemonderwijs in Polen. Het handigheidje wordt ze domweg niet bijgebracht. Met de onnodige dood van deze jonge mensen tot gevolg.
Vijf mensen die door verdrinking om het leven komen, dat zuigt!Toch moest ik denken aan de Darwin Award. Een wat cynische onderscheiding die wordt toegekend aan personen die op een buitengewoon onnozele manier aan hun einde komen en zo bijdragen aan de menselijke evolutie.
Klassieker is Larry Walters die in 1982 gedreven door zijn grote behoefte te vliegen, 45 helium gevulde weerballonnen aan een tuinstoel bond, er met een sixpack en een paar sneetjes brood lekker bij ging zitten en tenslotte pas op 5km hoogte tot stilstand kwam.Walters had het geluk weer heelhuids aan de grond te komen maar de kans dat je uit de lucht sodemietert als je gaat vliegen zonder dat je dat handigheidje onder de knie hebt, is vrij groot.
Precies helzelfde geldt wat mij betreft voor zwemmen. Dat moet je helemaal niet doen, als je niet weet hoe.
Doe je het toch? Dan ben je uitermate dom ofwel kneiter zat.Zelf kiezen.
-
Plassen uit stand
Zomer.
Wat mij betreft is klimaat verandering geen enkel probleem zolang deze maar een zomer van een maand of 10 oplevert.
Niets dan hulde voor de zomer.
Door het gebrek aan zomer in de afgelopen jaren waren de ”ongemakjes” die langere aaneengesloten periodes met veel zon met zich mee brengen, uit mijn geheugen verdwenen.
Tot gisteren.
Tijdens een volle dag crashen aan het water ontkom je niet aan een toiletbezoek.
Zwemgelegenheden beschikken, zonder uitzondering over extreem smerige toiletten.
Drassige hokjes waarvan wanden en toiletzitting zijn voorzien van nattige stukjes toiletpapier, ten teken van alle voorgaande bezoekers.Ik kom nog wel eens op “de heren” met mijn heren en daar stinkt het vreselijk.
Naar mannenpis.
Er hangt geconcentreerde urine walm, extract van testosteron,vlees en bier. (Zoiets)
Verder is het daar gewoon een beetje een viezig zooitje zoals je mag verwachten op een openbaar toilet.
Urine-aromatisch-wise lopen wij vrouwen dus behoorlijk voor op de mannen.
Maar daar houdt het wat mij betreft dan ook direct op, qua voorsprong.
Het is afschuwelijk gesteld met ons “dans la toilette”.
Wat een bende.
Persoonlijk geloof ik, aangezien wij helemaal geen ranzig soort zijn, dat die gorigheid hoofdzakelijk ontstaat door ons onvermogen staand urineren.
Nadeel van de zomer: Staand plassen.
Om aanraking met de gore toiletzitting te vermijden,gaan de dames staand plassen.
Maar staand plassen, dat kúnnen wij dus helemaal niet!
Ik leg uit:Het richten.
Ik ben vast niet de enige die dat niet helemaal onder controle heeft.
Aan de voorbereiding zal het niet liggen. Die is prima.
Spreidstand, billen naar achter, met 1 hand de broek aan de kant houden, and off we go!
Direct is daar de straal en die is behoorlijk want wij moeten al-tijd-heel-lang wachten.
Een onzeker moment omdat bij aanvang de richting volledig willekeurig is.
Eenmaal duidelijk schuifel ik, in spreidstand, billen naar achter, broek aan de kant, wat heen en weer. Bekken iets kantelen en het doel wordt gevonden.
Langzaam verkrampen mijn bovenbenen en besluit ik om dan tóch die toiletrolhouder maar als steun vast te grijpen.
Plugjes, lieve plugjes, in de muur blijven!
Opluchting, zelfs enige ontspanning.
En dan gebeurt het. Uit het niets veranderd de straal van richting. Zomaar!
Kantelen, schuifelen draaien.. Geen houden aan. Alsof ik m’n duim voor het
uiteinde van een tuinslang druk.
Grote puinhoop. Hele bril eronder, langs de pot de vloer over.
Gadverdamme.
Snel ga ik op m’n tenen staan zodat mijn slippertjes niet vollopen.
Klaar.
Oh nee.. nog een beetje.
Nu dan.
In spreidstand, nu op mijn tenen, billen naar achter, broek aan de
kant houdend probeer ik een stuk toiletpapier te bemachtigen.Dat scheurt aan mijn hand geplakt bij de eerste perforatie al af. (De afmeting van die velletjes??)
De volgende agressieve ruk aan de rol drapeert met een zwierige boog maar liefst drie meter papier in het zojuist aangelegde moeras rond mijn voeten.
Nu hoopt het melkzuur zich in razend tempo op in zowel m’n bovenbenen als mijn kuiten.
Gehaast dep ik een en ander droog en loop, terwijl ik mijn broek probeer op te hijsen, nog altijd op mijn tenen weg van het slagveld.… Lees verder -
Papa is dood
Longkanker.
Dat krijg je van roken.
Eenmaal gediagnosticeerd duurt het over het algemeen niet zo lang totdat je echt ziek wordt. Ziek als in pijn, kotsen en uitgemergeld vragen om de dood. Zo ook bij Ruud. (mijn vader die ik gewoon papa of pap noem)
Progressieve geest als hij, zou dat niet laten gebeuren.
Als het dan toch een aflopende zaak was in geen geval een lange lijdensweg voor hem. De stekker eruit als hij vond dat het mooi geweest was. Bang voor de pijn en onnodig behandelen. Die artsen hebben wel iets beters te doen.
Principieel tot in den treuren.
Begrijpelijk.
Het rottingsproces gepaard gaande met lekkende zakken aan je bed en slangetjes in je neus of waar ze die ook allemaal in proppen, leek ook ons geen prettig vooruitzicht.
Dit gaat over een grote sterke man. Fysiek maar vooral groot in zijn principes. Onvermurwbaar, standvastig, eigenwijs whatever. Een man die zijn baan bijna verloor uit solidariteit met collega’s. Een man die als vaste speler van het kampioens elftal niet op de foto mocht omdat hij weigerde het kostuum van de sponsor aan te trekken. Een man waarmee een discussie over politiek steevast uitmondde in stem verheffen en grootse gebaren. Godvergeten eigenwijs.
Hij liet het toch gebeuren. Wij lieten het toch gebeuren. Doodziek werd hij.
Toen nog zieker.
Operaties, slangetjes, tranen en voorbij die tranen.
Volledig opgebrand stierf hij 1 augustus 2007.
Vandaag is het weer 1 augustus. Een paar jaar later waarin alles ogenschijnlijk gewoon door leek te gaan. Ik denk niet iedere dag meer aan hem. Zo gaat dat met dode mensen, in de loop der jaren denk je steeds minder aan ze. De dood van een geliefde sleep je niet eindeloos met je mee. Er komt moment waarop die, ontdaan van het intense verdriet op je gaat voorlopen. Een moment waarop het verleden je bij de hand pakt en je zo nodig een flinke duw in je rug geeft. Een klap achterop je kop.
Als ik een sigaret opsteek bijvoorbeeld. Tets!!
Maar ik doe het toch.. Eigenwijs.
Kind van m’n vader.
Liedje van papa&mama
http://epaper.bdu.nl/edestad/epaperarchive/2007/08-08/epaper/4253317.htm
Bericht in de Ede Stad na het overlijden van Ruud
- ‹ Older Posts